Zostawiam Wam krótki przewodnik jak rozpoznać głos Waszego Wewnętrznego Dziecka (post nie wyczerpuje wszystkich oznak zranionego wewnętrznego dziecka, ale myślę, że jest na prawdę dobrym początkiem).

Nadmierne reakcje emocjonalne

Zranione dziecko uruchamia się w momentach, gdy aktualna sytuacja przypomina dawne doświadczenia braku bezpieczeństwa, krytyki lub odrzucenia.

Reakcja emocjonalna (nadmiarowa!) jest wtedy nieadekwatna do sytuacji, bo pochodzi z wcześniejszego okresu życia.

Przykłady:

• silna złość, gdy ktoś się z Tobą nie zgadza (np. rozmawiasz z mamą o tym czy lepszym wyborem jest karmienie piersią czy mleko modyfikowane),
• panika, gdy popełnisz błąd lub ktoś Cię oceni (np. podczas spotkania źle zinterpretowałes wypowiedź innego uczestnika),
• poczucie winy, gdy stawiasz granice (np. zwróciłas uwagę koleżance, że jej „żart” co do twojej fryzury sprawił, że inni na imprezie firmowej zaczeli się śmiać).

Nie reaguje tu dorosła część Ciebie, tylko „emocjonalny zapis” z dzieciństwa, kiedy nie mogłaś/mogłeś wyrazić swoich uczuć lub zostałeś za nie ukarany.

Lęk przed odrzuceniem lub krytyką

Zranione dziecko bardzo źle znosi sytuacje, które mogą być odczytane jako odrzucenie, brak aprobaty lub rozczarowanie ze strony innych.

Osoba dorosła może wtedy:

• nadmiernie dostosowywać się do otoczenia,
• unikać wyrażania opinii, żeby „nie zawieść” innych,
• rezygnować z własnych potrzeb, by utrzymać relacje.

To mechanizm ochronny – dziecko nauczyło się, że przetrwanie i akceptacja zależą od tego, czy „będzie grzeczne”, „nie sprawi kłopotu” lub „zrobi to, czego się oczekuje”.

Szukanie potwierdzenia własnej wartości w innych

W dorosłości może przejawiać się:

• nadmierną potrzebą uznania i pochwał,
• trudnością z samodzielnym podejmowaniem decyzji („potrzebuję, żeby ktoś powiedział, że robię dobrze”),
• zależnością emocjonalną w relacjach („jeśli ktoś mnie nie lubi, to znaczy, że coś jest ze mną nie tak”).

Źródłem jest brak wystarczającego potwierdzenia własnej wartości w dzieciństwie – kiedy dziecko nie czuło się widziane, słuchane lub akceptowane bezwarunkowo.

Dorosły wciąż próbuje wypełnić ten deficyt z zewnątrz, zamiast budować poczucie wartości od wewnątrz.

Unikanie konfliktów i poczucie „nie dość dobry/a”

Zranione dziecko często utożsamia konflikt z zagrożeniem – w jego doświadczeniu spór oznaczał karę, odrzucenie lub emocjonalne wycofanie rodzica.

Dlatego dorosła osoba:

• unika konfrontacji, tłumi emocje,
• zgadza się na rzeczy wbrew sobie,
• odczuwa silny dyskomfort, gdy musi wyrazić sprzeciw.

Towarzyszy temu przekonanie:

„Jeśli pokażę złość lub niezgodę, zostanę zraniony/a albo stracę miłość.”

W efekcie buduje się nawyk rezygnowania z siebie, który z czasem prowadzi do napięcia, frustracji i poczucia bezsilności.

Jeżeli czujesz, że jakiś punkt opisuje Ciebie – zapraszam do kontaktu.

Agata Paduch

kontakt@wewnetrznedziecko.com.pl lub 514 591 060